Onbeschrijfelijke schitterende dag

25-07-2009

Onbeschrijfelijke schitterende dag

Vandaag om 7:00 uur richting het park gegaan, daar op een bankje gaan zitten om gewoon lekker te aanschouwen hoe de mensen hier in alle vroegte hun kraampje klaar maken, naar hun werk gaan, koffiedrinken of bijvoorbeeld schoenen laten poetsen, prachtig gezicht was dat.

Rond half 8 richting mijn stamkroeg gelopen om daar te gaan ontbijten. Dacht vandaag zal eens geen brownie nemen want volgens de experts zijn die niet zo gezond. Gekozen voor een soort donut, had ik beter niet kunnen doen, ben er weer achter dat brood ´s morgens niet mijn ding is.

Om 9:00 uur was ik bij de Spaanse school omdat we vandaag naar Laguna de Apoyo (een zoetwatermeer) zouden gaan. Coerd, Stijn (NL) en Alexandra (DU) waren er al. Angelicque had mountainbikes geregeld, maar we kwamen er 1 tekort en op 1 mountainbike zaten geen remblokjes. Coerd, Alexandera en Angelique zijn even naar het centrum gegaan hebben remblokjes en nog een mountainbike opgehaald. De remblokjes aan de fiets gemaakt en ondertussen was de vader van Manuela (Spaanse lerares) ook gearriveerd. Hij zou vandaag met ons meegaan om ons te weg te wijzen en ons te helpen als 1 van onze fietsen fietspech kreeg. Hij had ook zijn dochtertje San Juan meegenomen, meisje van een jaar of vijf denk ik.

Rond 10:00 vertrokken we bij de Spaanse school. San Juan zat bij Pa voorop de stang, Manuela bij Coerd. De eerste regendruppels begonnen al te vallen. Vijf minuten moesten we door de stad fietsen en toen gingen we off road. De weg zat vol met hobbels, kuilen, gaten er lag vuilnis enz. Eerst fietsten we nog langs “huizen”. Wij zouden in sommige de varkens nog niet stoppen…… Bij ieder onderkomen stonden tenminste twee kinderen die ons allen begroeten. Het was ondertussen gestopt met zachtjes regenen en wij begonnen ook al redelijk nat te worden. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het niet erg vond dat het regende, want ondanks dat dat het deed zweten we ook nog. Het was een klimmende weg naar boven en Pa ging ons voor San Juan had een jute zak op haar hoofdje om haar te beschermen tegen de regen. Onderweg door de ongerepte natuur hebben we een aantal keer gerust, even wat gedronken en bananen gegeten die Manuela voor ons meegenomen had en zo hebben we een top bereikt. We zaten inmiddels van top tot teen onder de modder. Pa deed dit het naar boven fietsen met twee vingers in de neus. We kwamen aan bij een boerderij met een groot hek ervoor wat afgesloten was met een grote ketting en een hangslot. Er kwam een man naar het hek en Pa vroeg of het goed was als we de fietsen daar tegen het hek zouden zetten en dan zo onze weg verder te voet konden vervolgen, dat was geen probleem.

Pa nam San Juan op zijn nek en zo doken we de bush bush in, want het meer lag beneden aan. Na een kleine tien minuten klauteren zei Pa dit gaat het niet worden, we moeten terug, fietsen ook een stuk terug en gaan dan via een andere ingang naar beneden. Zo gezegd zo gedaan. Nog steeds regende het en nog steeds niet zachtjes…. Toen we halverwege weg 2 waren kwam er een jongen op een paard ons heel snel achteropgereden ik dacht o zouden we hier niet mogen zijn, maar hij ging met ons mee naar de andere ingang. Daar aangekomen hebben Pa en Coerd eerst even gekeken of we daar naar beneden zouden kunnen. Dat was in principe geen probleem, alleen onze fietsen. Pa zei dat er maar 1 ding op zat en dat was deze meenemen. Wij even overlegt en hebben gezegd dat gaan we niet doen. San Juan stond te riebelen van de kou, het regende nog steeds pijpenstelen, de weg naar beneden was ook weer met veel klim en klauterwerk en het was ook nog eens super modderig. Coerd zei dit tegen Manuela en zei mocht hete weer tegen Pa vertellen, was wel een beetje sneu, die man had al zo zijn best voor ons gedaan. De jongen op het paard stond er ook nog steeds en kreeg een helder idee. Hij wist dat er op het stuk land dat naast de ingang lag mensen aan het werk waren. Hij is op zijn paard in galop naar die twee mannen gerend, waarvan één de eigenaar was en heeft gevraagd of zij op onze fietsen wilden passen. Eerst ging het niet geheel van harte begrepen we later maar het mocht toch. Wij dus besloten om wel naar beneden te gaan. Pa nam die kleine weer op zijn schouders en zo zijn we in 20-30 minuten naar beneden gegleden, gesprongen en wat al niet meer zij smerig waren we toch al. We hadden ons doel bereikt en stonden aan het schitterende meer met van dat blauwe water, echt schitterend. Even wat heen weer gelopen en gedacht ga ik wel of niet zwemmen, want je kon zien dat ze daar af en toe ook met koeien kwamen en ik wist niet heel zeker of dat goed zou zijn voor mijn blaartjes. Coerd en San Juan zaten inmiddels al wel in het water. Ik heb eerst mijn benen maar eens schoongespoeld, want de modder zat echt overal, toen bedacht ik me als deze modder er al op zit dan kan zwemmen alleen maar goed zijn. De meesten kennen me wel en als ik zwemwater zie begint er eigenlijk altijd ergens wat te kriebelen en moet er wel echt een hele goede reden zijn om er niet in te springen. Me snel omgekleed in de bosjes, toen zag ik ook dat mijn ondergoed dezelfde kleur als de weg had gekregen, sorry Mam………

Heerlijk een dook genomen, het viel me op dat het water warm was of het moet gekomen zijn doordat wij toch wel wat kou door de regen in onze botjes gekregen hadden. Poosje gezwommen Coerd heeft San Juan een beetje zwemles gegeven en Manuela heel veel. Manuela was eerst een beetje bang in het water maar later was de angst verdwenen en had ze de schoolslag al een beetje onder de knie. San Juan is niet gewend aan zoveel aandacht en begon even te huilen, maar dat was heel snel over toen Coerd zei dat zij hem nat mocht spetteren nou dat was niet tegen dovenvrouws oren gezegd, de traantjes waren direct verdwenen.

Poosje geklungeld in het water samen met San Juan en even een stukje gezwommen, moet ik ook bijhouden hé?
Zo rond half 3 onze natte kleding weer aangetrokken en weer een aanvang gemaakt met onze klautertocht naar boven. Die kleine klauterde ook zelf aan de hand van Pa. Na vele zweetdruppels lichter weer aangekomen op de top. Stukje gewandeld naar onze fietsen en gelukkig ze stonden er nog, de mannen hadden dus gezegd wat ze beloofd hadden. Het regenen was zowaar gestopt.

Weer op de fiets naar beneden, helaas voelde ik mijn achterwerk wel en aangezien dat redelijk in omvang is was de zadelpijn dat ook. De weg was nu alleen maar dalen nu was het een kwestie van het stuur recht houden, niet te veel door de blubber gaan en kuilen en hobbels ontwijken, niet bevorderlijk voor de zadelpijn…. We waren halverwege toen Pa ineens riep we moesten even stoppen San Juan zat te bijna slapen voorop de stang van de fiets van Pa. Hij zette haar op de grond, ze had het niet eens in de gaten en stond echt staand te slapen. Manuela ging op de bagagedrager bij Pa zitten en nam San Juan op schoot, ze sliep gewoon door.

Onderweg reden tussen de koeien door, die terug kwamen van het land, moesten we varkens, kippen en andere huisdieren ontwijken, echt prachtig om te doen, maar wel koppie erbij houden, want als je niet uitkeek lag je languit in de modder, niet dat dat veel verschil zou geven want op de mountainbikes zaten geen spatborden en wij zaten alweer van top tot teen onder de modder.

Weer in de bewoonde wereld aangekomen afscheid genomen van Pa, Manuela en San Juan die nog steeds sliep. Vervolgens terug gefietst naar de Spaanse school. Angelique wist niet wat ze zag toen ze ons zag, zo smerig waren we. Ze kon er gelukkig heel hard om lachen. De fietsen schoongemaakt. De fiets die Angelique, Coerd en Alexandra ‘s morgens gekocht hadden hebben wij Coerd, Stijn, Alexandra en ik geschonken aan de Spaanse school, dat koste me maar liefst 17,= euro. Angelique was ons erg dankbaar. Daarna terug gegaan naar het appartement, mezelf ook maar even onderworpen aan een grondige schrobbeurt. Dokter bibber gespeeld en al mijn blaren even verzorgt met alcohol, moet vast goed zijn.

Daarna lekker gaan eten in de stad in het restaurant welke Marianne aanbevolen had, was een hele goede tip, ben weer trots op haar, heeeeeeeeeeeel jammer dat we niet samen daar zaten!

Terug gewandeld naar het marktplein kwam ik Alexandra tegen, samen even een bakje koffiegedronken, ik mijn foto’s laten zien en toen zijn we samen naar onze huizen gewandeld, zij zit vlak bij mij.

Weer een wasje gedraaid en de dag nog weer eens lekker relaxt voorbij laten komen.

Het was echt een superdag, geloof niet dat je zoiets meemaakt als je met een georganiseerde reis meegaat.

Buenas Tardes.