Vrijdag 9 juli de dag van vertrek en aankomst

Vanmorgen om 5:00 uur opgestaan, heerlijk in bad gezeten en toen de laatste dingen in de koffer gedaan. Wilna was er rond kwart voor 6 want zij heeft mij samen met mijn mamsje naar Schiphol gebracht. Om 6:00 uur vertrokken en iets over zeven op Schiphol keurig op tijd dus. Afscheid genomen en naar de incheckbalie gegaan. Koffer op de band paspoort bekeken en tot dat moment ging alles prima. Mevrouw heeft u een elektronisch visum aangevraagd via internet vraagt de man die achter de balie zit aan me. Een visum, doar weet ik niks van, moet dat dan? Ja mevrouw u ziet daar bij de lift 4 internetzuilen speciaal daarvoor bedoeld en daar kun je het nog even regelen, ik zie u zo terug. Hij wees mij nog op mijn paspoortnummer dat ik de nul die er in voor kwam niet voor een O aan moest zien.

Ik de zuilen opgezocht, had de eerste die deed het niet…… De anderen waren nog bezet dus even rustig gewacht. Inmiddels komt er een vrouw aan lopen die redelijk gestrest was. Ze liep te ijsberen en riep ik heb hulp nodig maar ze was nog helemaal niet aan de beurt, dus ik had zoiets van wacht maar gewoon even hoor moet ik ook. Ze werd echt giga zenuwachtig en aan elk persoon die er een beetje interessant uit zag doordat ze een uniform droegen vroeg ze hoe het werkte. Ze kreeg van geen van allen een goed antwoord. Toen vroeg ze aan mij of ik op haar tas wilde letten, ging ze het daar en daar even vragen. Ik op haar tas gepast en zij rennen door de vertrekhal. Inmiddels was ik bij de zuil aan de beurt, alle gegevens ingevuld die waarbij ze o.a. vroegen of je wel eens criminele activiteiten had uitgevoerd. Ik denk als je maar op 1 vraag ja in vuld dat de ganse douane van Schiphol achter je staat en je mee maag naar een klein kamertje, maar gelukkig ik kreeg zowaar toestemming om Amerika binnen te gaan. Het aanvraag nummer moest je opschrijven en dan kon ik me weer melden bij de incheckbalie, zo gezegd zo gedaan. Ik mijn spullen weer afgegeven aan de man achter de balie zegt die man je staat nog niet in Esta (dat is dat elektronisch visa systeem( hij zegt het spijt me maar je moet het toch nog een keer doen ik zeg hoe kan dat nou ik heb hier en registratienummer, helaas kon hij daar niet op zoeken dus ik mocht nog een keer, gelukkig wist ik nu hoe het werkte dus ik kon de schermen zo door, het gestreste vrouwtje stond er nog te gillen, maar kreeg in de tussentijd dat ik bezig was hulp dus volgens mij is het helemaal goed gekomen en was ook zij hartelijk welkom in Amerika net als ik. Ingecheckt door de douane en ik was in het taxfree gedeelte van Schiphol. Broodje gekocht en een bakje cappuccino en daar even op me gemak van genoten. Dollars gepind nog even winkeltjes bekeken, maar ik had niks nodig dus op tijd naar de gate gegaan, want volgens mij sta ik nog steeds op de zwarte lijst dat ik niet op tijd kan zijn.

Bij de gate aangekomen was ik niet eens de eerste, maar dit keer ook niet de laatste. 1 voor 1 werd je bij een grondpersoneelslid geroepen en die wilde mijn paspoort zien en mijn gehele vluchtschema, vervolgens stelde hij me vragen zoals: Wie heeft je koffer ingepakt? Hoe is je koffer hier gekomen? Heb je tussentijds nog van iemand wat aangepakt? Wie heeft je ticket betaald? Toen wilde ik zeggen mijn ome Jan maar ik dacht laat ik dat maar niet doen want ik ben bang dat er dan weer een heel leger douaniers uit de kast komt. Deze vragen waren omdat ze extra veiligheidsregels ingevoerd hadden voor passagiers die naar Amerika reisden. Eindelijk door de poortjes en zowaar ik mocht door, wel moest er ff zo’n vrouw me nog ff navoelen of ze nergens bommen vond, foei wat een poppenkast.

Weer wachten bij de gate en toen mochten we het vliegtuig in, natuurlijk eerst de vaste klanten en toen de gewone passagiers. Ik zou zitten op stoel 37C en dat was ook zo. Ik zat in het midden van een rij van 3 aan beide zijden van me zat een jongen. Beetje gekletst en na een vertraging van meer dan een uur konden we eindelijk de lucht in. Eerst kregen we wat drinken en zoutjes even later kon je kiezen tussen vlees met rijst of kip met aardappels. Ik koos dat laatste, het was niet heel smerig maar thuis is het beter.

Tijdje liggen pitten, wat muziek geluisterd, want wat moet je anders doen als je geheel in het midden zit en geen kant op kunt? Vliegen we boven Amerika krijgen we ineens te maken met turbulentie de piloot had ons allen verzocht om de riemen weer vast te doen en rustig te gaan zitten. De jongen rechts van mij vond het niet grappig en zat met grote ogen het vliegtuig rond te kijken en begon te zuchten. Ik zeg wat is er word je niet lekker? Hij: jawel maar die turbulentie ik heel dapper och dit valt nog wel mee. Hij vragen aan zijn vriend die rechts van me zat of hij het wel eens zo meegemaakt had en die zegt o het komt wel goed we zijn er al bijna weer uit, hij had dus echt geen steun aan ons.

Nadat we ondertussen nog ijs en diverse malen drinken gehad hadden kregen we nog 1 maaltijd vlak voor de landing en dat wat deze keer een warm pistoletje met gesmolten kaas en ham, lekker!
Aangekomen in Amerika mocht ik weer door de douane, weer zo’n ingevuld formulier en ik moest mijn rechter- linker hand en beide duimen laten scannen, nog op wat vragen antwoord geven en ik mocht weer door. Voor de zekerheid even op de borden gekeken vanaf welke gate mijn vliegtuig vertrekt en dat was maar goed ook, want op het ticket stond gate E11 en het was dus gate E 15 geworden en laat gate E15 nu net aan de andere kant van het vliegveld liggen dan gate E 11, dus ook dat kwam weer goed.

Telefoon deed het nog steeds niet, kreeg wel berichten binnen maar kon niets terug sturen, ook viel hij steeds uit. Ik dacht laat ik even kijken of mijn pc het doet en zowaar ik kon op internet vraag me niet hoe want het was ook maar voor even. Snel een mail gestuurd naar Wilna zodat die wist dat ik veilig in Amerika zat. Ging opeens mijn telefoon belde ze dat kon dus wel…… Nog even wat gegeten en toen naar de gate gegaan, ik was alweer op tijd.

Deze keer was mijn stoel helemaal achteraan bij het raam dat was fijner dan middenin. We vertrokken weer wat te laat, maar van deze vlucht heb ik niet alles meegekregen. Wel dat we onderweg weer turbulentie hadden maar dat duurde niet heel lang. Aangekomen in Manuagua weer melden bij de douane met ingevulde formulieren kreeg ik de stempels en na het betalen van de 5 dollar mocht ik weer door. Mijn koffer zag ik al draaien op de band, ik was net te laat dus hij maakte een ere ronde. Koffer van de band en op weg naar de uitgang, daar moest de koffer en de tas weer door een detectieapparaat en toen mocht ik eindelijk gaan kijken of Donaldo er zou zijn om mij op te halen.

Buiten aangekomen stonden er gelijk al tig taxichauffeurs te schreeuwen om klandizie binnen te halen. Ineens dook Donaldo op en hij begroete me hij lachte en zei ben je er al weer? Hij nam mijn koffer over en samen zijn we naar zijn auto gelopen. Het was erg druk bij het vliegveld maar nadat hij zijn parkeergeld had betaald mochten ook wij vertrekken.

Ik was blij dat ik hem de weg niet hoefde te vertellen want dat was niet goed gekomen ik had wel wat dingen waarvan ik kon zeggen dat ik die vorig jaar ook gezien had maar het was echt weer pikdonker.
Ook net als vorig jaar fietsten en liepen er mensen en honden langs deze “snel” weg, echt levensgevaarlijk 1 hond lag met gestrekte poten………

Aangekomen bij het appartement van Cor deed Joyce de deur voor mij open zij is vanaf vandaag mijn buurvrouw samen met Nick. Even wat gekletst, heb even gekeken of mijn pc het doet maar daarvoor heb ik een code nodig, daar ga ik morgen achteraan. Toen gaan douchen en daarna ben ik het bed opgekropen.

Truste.